Posiadając przypadłość intuicyjną w ocenieniu ludzi (nie taką dobry-zły) ale dostrzegając pewne cechy charakteru, które wpływają na zachowanie danego człowieka, staram się unikać ludzi z dużymi kompleksami. O tym, że je każdy ma jest oczywiste. Jedne lub bardziej tolerowane i jest to raczej zależne do człowieka, bo czasem pewna cecha drażni tylko w jednym człowieku. Znam takiego, pomocny do bólu, przy czym zjada go własna ambicja. Czasem zastanawiam się czy jest w stanie nie zrobić nic. Generalnie pomoc innym zasadniczo nie jest zła, zwłaszcza jeśli nie jest to niedźwiedzia pomoc. Jednak dla mnie ma znaczenie motywacja. Ambicja będąca imperatywem pomocy jest do dupy. To nie pomoc. To zaspakajanie swoich chorych potrzeb. Ale, że się pomoga i są z tego owoce to co w tym złego. Ano nic. Tyle, że nie chcę mieć do czynienia z kimś takim. Życie ma jednak inne pomysły. Ilekroć spotykam się z tym człekiem traktuję go jak powietrze, nie próbuję nawiązywać żadnego kontaktu. Z jego strony jest odwrotnie. I ta chora ambicja każe mu udowodnić każdorazowo, że jest w czymś lepszym ode mnie. Przestałem nawet odzywać się na zasadzie "tak masz rację, bierz wiaderki i grabki i spierdalaj do swojej piaskownicy". Jego otoczenie jest od niego w jakimś sposób uzależnione bądź zwyczajnie wdzięczne za pomoc. Jestem jedyną osobą, która nie chciała jego pomocy.